
Σήμερα εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και στην επιστήμη. Συγκαταλέγονται στα θύματα οικονομικών κρίσεων και διώξεων λόγω πολέμου, ενώ ελάχιστες σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό παραμένουν στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Εύα, αμερικανίδα ψυχολόγος στην αστυνομία, αγωνίζεται για τις φυλετικές διακρίσεις
Σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία αγωνιζόμαστε για το δικαίωμά μας να δημιουργούμε και να συνυπάρχουμε αρμονικά μεταξύ μας και με το άλλο φύλο. Αν και είμαστε περισσότερες σε αριθμό, είμαστε λιγότερο αμοιβόμενες από τους άνδρες συναδέλφους μας, έχουμε συνήθως βοηθητικούς ρόλους, ενώ δεχόμαστε bullying και σεξιστικά υπονοούμενα για να μην φτάσω στην κακοποίησή μας, σωματική και ψυχολογική.
Σταυρούλα, μητέρα δύο κοριτσιών, γιαγιά 5 εγγονών, σεφ στη Γερμανία, ετών 58
Είμαστε παρούσες και φτιάχνουμε ζωή, να μην το ξεχνάμε, ενώ στην πανδημία πολλές γυναίκες φροντίζουν ασθενείς βρισκόμενες στην πρώτη γραμμή του πυρός.
Η σημερινή ημέρα, δεν είναι μια γιορτή για την γυναίκα, αλλά μια υπενθύμιση ότι γινόμαστε αντικείμενο εκμετάλλευσης και αυτό πρέπει να σταματήσει. Καιρός είναι να ελευθερωθούμε από τις πεποιθήσεις μας, τις δήθεν αδυναμίες μας, τους φόβους και τους περιορισμούς στην εξέλιξή μας που βάζουμε εμείς οι ίδιες και να σταθούμε στα πόδια μας.
Άρτεμις, μητέρα ενος παιδιού, ιατρός, ετών 47
Εμείς οι γυναίκες
- ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας για το ποια είναι πιο έξυπνη, πιο δυναμική, πιο όμορφη, ποια έχει την καλύτερη δουλειά, τις καλύτερες σπουδές, το καλύτερο σπίτι, τα πιο πετυχημένα παιδιά, τον πιο δυναμικό άντρα,
- ανησυχούμε να μην κερδίσει άλλη την δουλειά μας, να μην παραγκωνιστούμε, να μην είμαστε αρκετά ικανές,
- προσφέρουμε όλη μας τη ζωή στα παιδιά μας, στον άντρα μας, στον εραστή μας, στους γονείς μας, στη δουλειά μας,
- αγωνιζόμαστε καθημερινά να κρατάμε την δύναμη και την ανθρωπιά μας, έχοντας βρεθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης και της πανδημίας. Κρατάμε ανθρώπους στη ζωή, και ταυτόχρονα κρατάμε ισορροπία στα σπίτια μας, στην παγκόσμια οικονομία, στις κοινωνίες, ενώ συνεχίζουμε να κρατάμε ενωμένες τις οικογένειες μας,
Εύη, μητέρα 4 παιδιών, γιαγιά δύο αγοριών, αγρότισσα ετών 56
- δεν φροντίζουμε όσο πρέπει τον εαυτό μας, δεν στρεφόμαστε να δούμε τι συμβαίνει μέσα μας, να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας, να ανακαλύψουμε τα ενδιαφέροντά μας, να αναγνωρίσουμε την αξία μας, να χαρούμε τις στιγμές μας στη ζωή, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να βιώσουμε τον έρωτα, να διεκδικήσουμε τα συμφέροντά μας, να σήκωσουμε το ανάστημά μας,
Χαρούλα, αθλήτρια τριάθλου ετών 50
- χάνουμε την ουσία και γερνάμε με μνησικακία. Συχνά κάνουμε το θυμό παντιέρα και την γκρίνια σύμμαχό μας στο φόβο των γηρατειών και της απόλυτης απόρριψης,
- πιστέψαμε ότι με την ισότητα θα λύσουμε τα προβλήματα μας, ενώ τα μεγαλώσαμε. Δεν κατορθώσαμε να αυτονομηθούμε, όπως νομίζουμε, δεχόμαστε bullying, σεξισμό και βία,
Σταυρούλα, υπάλληλος ιατρείου, κάτοικος νησιού, ετών 27
- αξίζουμε να αγαπιόμαστε, να μας θαυμάζουν, να αναγνωρίζουν την θηλυκότητα και την δύναμη μας. Πρώτα εμείς οι ίδιες πρέπει να το πιστέψουμε για να καταφέρουμε να το βιώσουμε.
Η ζωή είναι ένα θείο δώρο και μας αξίζει να την γευόμαστε ελεύθερες!!!
Το video είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες!
www.youtube.com/watch?v=zgwHLFVhJPc
Ιφιγένεια Τσαντίλη
Δημοσιογράφος- Επικοινωνιολόγος M.Sc.