Στα θερινά τα σινεμά υμνούμε την τέχνη που μας βοηθάει να αποδράσουμε από την καθημερινότητα και να πάμε μακριά εκεί που ζουν οι φόβοι και τα όνειρά μας.
Μπαίνεις σε μια αίθουσα κινηματογράφου, τώρα το καλοκαίρι είναι κήπος και μυρίζεις γιασεμί, από πάνω σου τα αστέρια ή το φεγγάρι κάποιες βραδιές και μπροστά σου η οθόνη.
Μέσα από δέσμες φωτός προβάλλονται εικόνες, ακούς μουσική και ζεις την ιστορία.
Μπαίνεις για το ταξίδι, για να βιώσεις κάτι διαφορετικό, για να ξεχάσεις αυτά που συμβαίνουν μέσα σου και γύρω σου καθημερινά. Μια εμπειρία που μοιράζεσαι ταυτόχρονα με άλλους σε μια αίθουσα. Κοινωνικοποιείται η εμπειρία και νιώθεις μια ψυχική ανάταση.
Ο κύριος Διονύσης είναι απο τους πρώτους μηχανικούς κινηματογράφου, αφού την δεκαετία του ‘40 έπαιζε βωβό κινηματογράφο στη Ζάκυνθο για να μπορεί να επιβιώσει στην κατοχή.
Σήμερα στα 95 του χρόνια αναπολεί την εποχή που γέμιζε κόσμο το σινεμά τις δεκαετίες ‘70 και ‘80, με ταινίες όπως «Τα σαγόνια του καρχαρία», «Ένα αστέρι γεννιέται», «Grease», «Ε.Τ.», «Dirty dancing», « Κράμερ εναντίον Κράμερ». Σε μια ημέρα 530 εισιτήρια, στο θερινό σινεμά που δούλευε στη Ραφήνα και αργότερα στην Αρτέμιδα, ο κόσμος καθόταν σε καφάσια μπύρας και σε σκαλάκια. Γινόταν το αδιαχώρητο. «Ζούσαμε για το σινεμά, δουλεύαμε οικογενειακώς κάθε καλοκαίρι. ´Ηταν η διασκέδασή μας, τα ταξίδια μας, η ζωή μας. Μέχρι τα 80 μου χρόνια το υπηρετούσα καθημερινά και έζησα τόσες εμπειρίες ζωής μέσα από τη μεγάλη οθόνη, που δεν έζησα στην καθημερινότητά μου, γιατί δούλευα διαρκώς χειμώνα-καλοκαίρι», αναφέρει με νοσταλγία.
Ο Χάρης είναι δεύτερης γενιάς μηχανικός κινηματογράφου και επιχειρηματίας. Το θερινό σινεμά του λειτουργεί 30 χρόνια στη Νέα Μάκρη. Πέρασε μεγάλη κρίση μας εξηγεί αλλά τώρα ο κόσμος ξαναγυρίζει στα θερινά σινεμά για να ξεσκάσει. Είναι ένας θεσμός που κινδυνεύει να εξαλειφθεί και κάνουμε όλοι προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανή αυτή η συνήθεια του καλοκαιριού, που ξεκουράζει χαρίζοντας όμορφες στιγμές και αναμνήσεις στον κόσμο.
Το θερινό σινεμά είναι μια λαική λειτουργία που συνδυάζει την έβδομη τέχνη με την συνάθροιση ανθρώπων σε ανοιχτό χώρο. «Υπερβαίνει την συνηθισμένη προβολή μιας ταινίας και ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη της πνευματικής διάστασης ενός θεάματος, με την απόδραση έστω και για δύο ώρες από τον κλειστό και τυποποιημένο τόπο και τρόπο ζωής που κινείται ο κάτοικος της πόλης» εξηγεί ο Χάρης. Ειναι μια απελευθερωτική εμπειρία άκρως καλοκαιρινή.
Αυτή είναι η μαγεία του σινεμά. Κινούμενες εικόνες που ανακαλύφθηκαν για να ξεχνιέσαι, να χάνεσαι, να ταξιδεύεις, να γνωρίζεις νέους τόπους, νέους τρόπους, νέους ανθρώπους. Το χρειάζεσαι για να αλλάζεις οπτική μάτια στα πράγματα. Κάνεις ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό, στον οποίο δέχεσαι να πας χωρίς αποσκευές και μόνο αντίτιμο το εισιτήριο.
Είναι πολύ σπουδαία τέχνη ο κινηματογράφος, αυτές οι ταινίες φέρνουν τους ανθρώπους στο σινεμά. Όπως παλιά που κάναμε ουρές για να δούμε μια ταινία γιατί αγαπάμε την έβδομη τέχνη την οποία πήγε να κατατροπώσει η τηλεόραση.
Αλλά κακά τα ψέματα! Άλλη η μαγεία της μεγάλης οθόνης κι άλλη η βολική θέαση της μικρής. «Η μεγάλη οθόνη μας φέρνει σε επαφή μεταξύ μας. Μας μαγεύει, γιατί όλα είναι σε μεγάλη διάσταση και ταξιδεύεις με την ταινία στο απέραντο. Είναι μια ευχάριστη απασχόληση», εξηγεί η κα Ντάνα 87 ετών και μητέρα τεσσάρων παιδιών, που ήταν επιχειρηματίας θερινού σινεμά στη Βραυρώνα. «Ο κόσμος καθόταν όρθιος, χειροκροτούσε και συμμετείχε», συμπληρώνει.
Στο σινεμά παρακολουθούμε όλοι μαζί μια ιστορία και έχουμε όλοι μαζί την ίδια βιωματική εμπειρία. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει η τηλεόραση.
Η μικρή οθόνη, μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο, ιδίως σε περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν κινητικά προβλήματα ή προβλήματα λόγω ηλικίας και δεν είναι εύκολες οι μετακινήσεις τους. Η τηλεόραση έχει δύναμη γιατί είναι μέρος της ζωής μας, αλλιώς δεν προσφέρει την ίδια αίσθηση με το σινεμά, ιδίως το θερινό σινεμά που είναι η αγαπημένη συνήθεια του καλοκαιριού.
Ας πηγαίνουμε λοιπόν μες τα θερινά τα σινεμά μ´αγιόκλημα και γιασεμιά, που προσφέρουν ερεθίσματα μετά για να συζητήσουμε, να αναλύσουμε την ταινία, τα συναισθήματα που μας γέννησε. Να ζήσουμε ξανά και ξανά τις εικόνες της, πριν μας απορροφήσει πάλι η μεγάλη πόλη.
Ιφιγένεια Τσαντίλη
Δημοσιογράφος - Επικοινωνιολόγος M.Sc
