«Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δυο τέλειες φτερούγες και με γυαλιστερό, πολύχρωμο, υπέροχο φτέρωμα. Μια μέρα, μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε.
Προσκάλεσε το πουλί να πετάξει μαζί της, και μαζί ταξίδεψαν, πέταξαν, σε μια τέλεια αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, προσκυνούσε και υμνούσε εκείνο το πουλί.
Αλλά μετά σκέφτηκε ότι ίσως μια μέρα εκείνο θελήσει να πετάξει μακριά στα βουνά. Και φοβήθηκε. Φοβήθηκε ότι αν το χάσει, τίποτα άλλο δεν θα της έδινε τόσο μεγάλη χαρά. Τότε σκέφτηκε να βάλει μια παγίδα, όταν το πουλί ξανάρθε, για να το πιάσει και να μην ξαναφύγει ποτέ.
Το πουλί, που ήταν και εκείνο ερωτευμένο μαζί της, επέτρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί.
Η γυναίκα κοίταζε το πουλί κάθε μέρα. Ήταν εκεί, το αντικείμενο του πόθου της και το έδειχνε στους φίλους της, που της έλεγαν: «Τώρα έχεις όλα όσα θα ήθελες».
Παρ’ όλα αυτά μια περίεργη μεταμόρφωση συνέβη. Τώρα που είχε το πουλί και δεν χρειαζόταν πια να το κυνηγά, έχασε το ενδιαφέρον της.
Το πουλί ανίκανο να πετάξει και να εκφράσει το αληθινό μήνυμα της ζωής του, άρχισε να μαραζώνει, και να χάνει την λάμψη του. Έγινε άσχημο και η γυναίκα πια δεν του έδινε σημασία παρά το ότι φρόντιζε να το ταΐζει και να καθαρίζει το κλουβί του.
Μια μέρα το πουλί πέθανε. Η γυναίκα ένιωσε απίστευτη στεναχώρια και το μόνο που έκανε ήταν να το σκέφτεται. Αλλά δεν θυμόταν το κλουβί, σκεφτόταν την μέρα που το είχε πρωτοδεί, να πετά ελεύθερο ανάμεσα στα σύννεφα.
Αν είχε κοιτάξει πιο βαθιά μέσα της, θα καταλάβαινε ότι αυτό που την έλκυε στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που είχαν τα φτερά του εν κινήσει, όχι απλά το σώμα του.
Χωρίς το πουλί, η ζωή της έχασε όλο της το νόημα, και ο θάνατος ήρθε και της χτύπησε την πόρτα. «Γιατί ήρθες;» τον ρώτησε. «Για να μπορέσεις να πετάξεις για άλλη μια φορά μαζί του στον ουρανό» απάντησε ο θάνατος. "Αν το είχες αφήσει ελεύθερο, να έρχεται και να φεύγει, θα το αγαπούσες και θα το εκτιμούσες ακόμη περισσότερο, αλλά τώρα χρειάζεσαι εμένα για να το ξαναβρείς».
Αυτό το κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Πάολο Κοέλιο «11λεπτά»
